W 2025 roku Muzeum Tatrzańskie obchodzi jubileusz 40-lecia Galerii Władysława Hasiora. W założeniu Artysty miało to być miejsce łączące ze sobą różne rodzaje aktywności twórczej, prezentujące również sztukę innych artystów. Muzeum w roku jubileuszowym postanowiło oddać przestrzeń całej Galerii twórcom, którzy nie tylko zaprezentują swoje prace, ale też odniosą się w nich do spuścizny Władysława Hasiora.
Tworzenie wystawy „Nigdy o Tobie nie zapomnę” rozpoczęło hasło „długie trwanie”. Długie trwanie w czasie, w zasobie muzealnym, w pamięci… Co to znaczy dla artysty? Co to może oznaczać współcześnie? Kamil Kuskowski i Dariusz Fodczuk kierują uwagę na jeden z kilku hasiorowych asamblaży, które noszą właśnie tytuły Nigdy o Tobie nie zapomnę, ale po swojemu opowiadają o tym, jak osobista, czasem wybiórcza bywa pamięć.
Ekspozycja przywołuje zarówno postacie artystów: Hasiora, Man Raya (Alternatywny Przewodnik po twórczości Władysława Hasiora i Ny-Ny-Ny homage a Man Ray), jak również i Traudy Dawidowicz (Wchodząc dwa razy do tej samej wody), zapomnianej pływaczki, mistrzyni Polski. W prezentowanych obiektach zapisane są również wspomnienia związane z ojcami obu autorów (gra w szachy, boks, kolekcjonowanie znaczków).
Prezentowana na wystawie praca video przygotowana przez Kamila Kuskowskiego jest subiektywnym przeglądem asamblaży Hasiora, które pokazywane są w zakopiańskiej Galerii. Subiektywnym, bo każda z osób wypowiadających się w filmie opowiada o swoich doświadczeniach ze sztuką zakopiańczyka. Nie są to opisy skonstruowane przez historyków sztuki, czy krytyków, a opowieści zbudowane na skojarzeniach i wspomnieniach.
Seria ceramicznych nieudanych bokserskich rękawic Dariusza Fodczuka przywołuje natomiast osobę jego ojca. Rzeźby dają złudzenie objętości i struktury bokserskich akcesoriów w rzeczywistości są kruchymi i zniekształconymi obiektami, kruchymi jak nasze emocje związane z bliskimi osobami czy wyobrażenia o nich. Zaś Poszerzone pole walki to seria obiektów szachowych, w których klasyczne pola i figury zostają zniekształcone przez doświadczenie rzeczywistości – nieprzewidywalnej, dalekiej od znanych nam reguł.
Wystawa może być opowieścią o braku, o cielesnej i emocjonalnej nieobecności, ale też i o kolekcjonowaniu i zachowywaniu wrażeń zmysłowych, skojarzeń i symboli.
