Wystawa rzeźby Władysława Borzęckiego (1920-1998 ) z okazji 100. rocznicy urodzin prezentowana jest z co prawda z małym opóźnieniem, jednak warto było na nią czekać – w pięknych wnętrzach Czerwonego Dworu pokazuje ogromne twórcze bogactwo artysty.
Władysław Borzęcki ukończył Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych im. Antoniego Kenara w Zakopanem, następnie Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie, by w 1960 roku na stałe zamieszkać w Zakopanem, przy ul. Orkana 13, niedaleko Czerwonego Dworu.
Niewątpliwy wpływ na artystę wywarł w szkole Przemysłu Drzewnego Józef Różyski, mentor i przyjazny opiekun uczniów w pracowni i w bursie (która mieściła się przy ul. Orkana 13, w modernistycznej kamienicy Tadeusza Sendzimira, inżyniera i wynalazcy, zwanego „Edisonem metalurgii”), który przekazywał młodym adeptom sztuki rzeźbiarskiej spuściznę Karola Stryjeńskiego. Składały się na nią inspiracja autentyczną sztuką ludową, dekoracyjna stylizacja, otwartość na impulsy sztuki nowoczesnej, a także dobra robota, tradycja solidnego rzemiosła. W przypadku Władysława Borzęckiego dziedzictwo to było trwałe, a przy tym w jego twórczości impulsom lokalnym, ludowym bądź wyniesionym ze szkoły, towarzyszą różnorodne inspiracje, świadczące o znakomitej orientacji rzeźbiarza we współczesnych mu zjawiskach artystycznych.
Na wystawie prezentowane są rzeźby ze zbiorów rodziny, pochodzące z różnych okresów twórczości począwszy od abstrakcji i prac figuratywnych. Inspiracje światem natury, zachwyt nad przyrodą – widoczne są w motywach roślinnych, kwiatowych, ale także w głowach zwierząt, rybach – które mogłyby stanowić ilustracje do bajek dla dzieci, a jednocześnie literatury science fiction. Podobnie jak cykl rzeźb Istnienia, inspirowany ilustracjami bakterii, czy twory na wpół abstrakcyjne, lecz wyraźnie od zwierząt się wywodzące, np. żółwiopochodne formy w cyklu Porody. Ponadto w wielkiej obfitości i rozmaitości reprezentowane jest królestwo roślin, już to przedstawionych naturalistycznie (np. Kaktusy), już to umownych, sprowadzonych do dekoracyjnego motywu, a zawsze prężnych i bujnych, o bogatym listowiu, dorodnych kwiatach i nabrzmiałych pąkach. Świat roślinny wdziera się czasem w ramy przedstawień animalistycznych (kwietna korona Królowej Piękności) lub w obręb kompozycji o tematyce biblijnej i sakralnej. Tu najciekawszym przykładem, a zarazem przejawem świadomości ekologicznej artysty, jest Ecce Homo (lata dziewięćdziesiąte), gdzie sugestia postaci ludzkiej z wyciągniętymi ramionami przenika się z pnącą ku górze rośliną.
Władysław Borzęcki to także twórca znakomitej sztuki użytkowej. Zobaczyć więc można krzesła, szafki, lampy, talerze i patery inspirowane sztuką ludową. Drewno jest bowiem dla Borzęckiego podstawowym materiałem i równocześnie częścią natury. Prezentację uzupełniają rzeźby w drewnie żony Alicji, Madonny i anioły, dopełniające świat artystyczny obojga twórców, świat sztuki, który oparł się przemijaniu.
Kuratorem wystawy jest dr Małgorzata Wnuk. Wystawa czynna od 31 października do 14 stycznia 2023, od poniedziałku do soboty (z wyłączeniem środy) w godzinach 10:00-17.00. Wstęp wolny!
Za: www.zakopane.pl/materiały prasowe Centrum Kultury Rodzimej w willi Czerwony Dwór
