Przez trzy dekady Władysław Werner był wiernym i wnikliwym obserwatorem i kronikarzem życia Zakopanego, Tatr i Podtatrza. W czterdziestolecie śmierci i setną rocznicę urodzin (1922–1982) Muzeum Tatrzańskie prezentuje fragment jego działalności fotograficznej.
Werner jest świadkiem próby budowy na Podhalu kolektywizmu w pierwszych latach powojennych, próby tworzenia „socjalizmu z ludzką twarzą” po październiku 1956 roku, świadkiem siermiężnych czasów Władysława Gomułki, wreszcie „małego otwarcia” Polski na zachód za Edwarda Gierka oraz przełomu 1980 i powstania Solidarności. Patrzy na to wszystko z perspektywy lokalnej, gdzie „zwykli ludzie” – górale trudniący się rolnictwem, „robotnicy i inteligencja pracująca” usiłują żyć w warunkach uformowanych przez ideologię, zakazy i nakazy, przez gospodarkę centralnie sterowaną i niechęć do własności prywatnej.
Zapis tych czasów to mozaika składająca się ze zbioru niepoliczonej ilości zdjęć i negatywów, które sam Werner szacował na sto tysięcy. Wystawa pokazuje ledwie ułamek jego twórczości obejmujący dziesięciolecie 1950–1960 i to tylko w aspekcie reporterskim, i tylko dotyczący Zakopanego i najbliższych jego okolic. Autorzy skupili się na próbie ukazania zbiorowego portretu mieszkańców i przyjezdnych, na ich codziennej pracy i wypoczynku na unikatowych fotografiach.
Wystawę można zwiedzać w gmachu głównym Muzeum Tatrzańskiego (ul. Krupówki 10) od 16 grudnia do 2 kwietnia 2023. Wernisaż odbędzie się 16 grudnia o godzinie 18:00.